ქალთა სახეები კრის ნოლანის ინტერსტელარში ანუ სიყვარული როგორც დროსა და სივრცეში მოგზაურობის საშუალება

პოსტის დასაწყისშივე შევთანხმდეთ, რომ ინტერსტელარი შედევრია და ამაზე კამათს არ ვაპირებ. მხოლოდ ერთ თემას მინდა ჩავუღრმავდე, რომელზეც ძალიან ბევრს ვფიქრობ და ძალიან მაგარ თემად მიმაჩნია.

[Spoiler Alert]

ჩემი მეგობრების იმ ნაწილმა, რომელსაც ინტერსტელარი დაევასა, მხოლოდ ერთი პრობლემა დაინახა ამ ფილმში. რომ საბოლოოდ ენ ჰეთევეის გმირის ვერსიის გამარჯვება რაციონალიზმს უშლის ხელს. ანუ როგორც გახსოვთ, ენ ჰეთევეის პერსონაჟი, მას შემდეგ რაც ორ პლანეტას შორის გამგზავრებაზეა არჩევანი გასაკეთებელი მის კოლეგებს მოუწოდებს წავიდნენ იმ პლანეტაზე სადაც მისი საყვარელი ადამიანია. არგუმენტად კი სიყვარული მოაქვს, როგორც უნივერსალური კომუნიკაციის საშუალება. მისი თქმით, სიყვარული ეს შეიძლება იყოს სხვა, უფრო მაღალი განზომილებისთვის დამახასიათებელი საკომუნიკაციო საშუალება. და რომ ადამიანთა რასა ჯერ კიდევ არ განვითარებულა იმ დონეზე, რომ ეს გრძნობა სწორედ ასეთ რამედ მიიღოს და გამოიყენოს. მაკონაჰის პერსონაჟი კი სიყვარულს სოციალურ ჩვევას უწოდებს. აქ კი ჰეთევეი სვამს კითხვას, რომ თუ ადამიანები სიკვდილის შემდეგაც გვიყვარს, სად არის აქ სოციალურობა?

მოკლედ, ჩემი აზრით, ჰეთევეის და ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ნოლანის ვერსია, რომ სიყვარული ეს არის ზეგანზომილებებში ან ამ ზეგანომილებებთან საურთიერთო და საკომუნიკაციო საშუალება სულაც არ არის რაციონალიზმს მოკლებული.

ნოლანს მთელი ფილმი თეორიულ ფიზიკაზე აქვს დაფუძნებული და შავ ხვრელში მოხვედრისა და იქ განვითარებული მოვლენების თავისებურ, გიჟურ და ერთი შეხედვით არარაციონალურ ვერსიასაც გვთავაზობს. მისი ვერსიით დროში და ზეგანზომილებებში მოგზაურობა და გზავნილების გაგზავნა მხოლოდ გრავიტაციის საშუალებით შეიძლება. სწორედ გრავიტაციის უდიდეს წყაროში, ანუ შავ ხვრელში მოხვედრის შემდეგ ხვდება კუპერი ხუთ განზომილებიან სამყაროში, სადაც ერთ-ერთ განზომილებად დროა წარმოჩენილი და სწორედ გრავიტაციის საშუალებით აგებინებს როგორც საკუთარ თავს, ისე თავის შვილს ყველაფერს.

თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ სიყვარული გრავიტაციის ერთ-ერთი ფორმაა და გრავიტაციის გარეშე სამყარო უბრალოდ არ იარსებებს, შესაბამისად, სიყვარული როგორც გრავიტაციის ერთ-ერთი სახე, ამ ფილმში და ნოლანის მიერ მოწოდებულ ვერსიაში თითქმის ერთადერთი რაციონალური  ძაალაა და თუ სწორედ ამ კუთხით შევხედავთ ჰეთევეის გმირის მისწრაფებას გაჰყვეს სიყვარულს, ყველაფერი გაცილებით უფრო რაციონალურია ვიდრე ნებისმიერი სხვა რამ ამ ფილმში. რადგან თუ სამყაროს აღქმა, ხუთი განზომილებით ხდება და ამ განზომილებებს შორის კომუნიკაციის ფორმა სწორედაც სიყვარული ანუ გრავიტაციაა, უნდა ვთქვათ, რომ ჰეთევეის გმირი ადამიანთა რასას რაციონალიზმში ერთი ორად უსწრებს. შეიძლება უნებლიედაც, მაგრამ თავისი ვერსიის “გასაპრავებლად” საკმაოდ მყარი არგუმენტი მოაქვს, იმ სამყაროში სადაც აპრიორი მოცემულობა სწორედ ასეთი, ერთი შეხედვით არარაციონალური და ფანტასტიკური ცნებებია.

კვანტური ფიზიკის ერთ-ერთი თეორიის მიხედვით, არათუ ყოველი არჩევანი და პეპლის ფრთების გამოძრავება, არამედ ოცნება, ფიქრი და მოგონებაც კი ჰქმნის ახალ სამყაროს. თუ ამ თეორიას დავუჯერებთ, ყველაფერი რაც ჩვენს ტვინში ხდება სადღაც, გვერდით, აქვე, აუცილებლად ხდება. არსებობს სამყაროები სადაც ყველაფერი ისეა, როგორც ჩვენ წარმოგვიდგენია. ყოველი ჩვენგანი არის ღმერთი და შემოქმედი, რომელიც ქმნის მილიარდობით ახალ სამყაროს თავისი ერთი ამოსუნთვით და ერთი ჩაფიქრებით.

თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტსაც, რომ რამდენიმე თვის წინ, ალბერტ ეინშტეინის იეშივას სამედიცინო კოლეჯში დააფიქსირეს პროცესი, რომლის დროსაც მოლეკულარულ დონეზე ხდება ახალი მოგონების ტვინში ჩაწერა. ანუ რეალურად მოგონება არ არის რაღაც აბსტრაქცია, რომელიც მხოლოდ კოგნიტურ ნაწილს წარმოადგენს, არამედ ეს არის ჩვეულებრივი ფიზიოლოგიური, ფიზიკური და ხელ შესახები პროცესი. თავისთავად ცხადია აღნიშნული ინფორმაციის ფიზიკურად არსებობა უშვებს იმის შესაძლებლობას, რომ ეს ინფორმაცია როგორც ჩაიწერა, ისევე წაიკითხოს. ადამიანები ამას ჩვენივე ტვინის საშუალებით ვახერხებთ, მაგრამ მომავალში ალბათ იქნება რაიმე სახის დევაისი, რომელიც შეძლებს ამ ყველაფრის გაკეთებას უკვე მესამე პირის ჩარევით. ხოლო თუ მოგონებების “ჩაწერა” ეს ხელშესახები და ფიზიკური პროცესია, ნებისმიერი გრძნობა, რომელიც ადამიანში არის ასევე ფიზიკური და ხელშესახები პროცესია – მათ შორის სიყვარულიც – თუმცა ეს აქამდეც ვიცოდით, რადგან ყველაფერი რაც ადამიანის სხეულში და ტვინში ხდება ქიმიური და ფიზიოლოგიური პროცესებია, რომელიც მოლეკულარულ დონეზე ხდება.

თუ გავითვალისიწნებთ იმას, რომ დრო არის მეოთხე განზომილება, რომელში მოგზაურობაც ფიზიკურად ჯერ-ჯერობით შეუძლებელია, მაგრამ კოგნიტურად ეს შესაძლებელია, ხოლო თუ ისეთი კოგნიტური პროცესი, რომელსაც მოგონება ჰქვია ანუ წარსულის ტვინში ჩაბეჭდვა, ფიზიკური და ხელშესახები პროცესია, გამოდის, რომ ნებისმიერი ჩვენგანი, რომელიც რაღაც მოგონებას მოიხმობს აპრიორი მოგზაურობს დროში. აქვე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ ისიც, რომ ყოველი ჩვენი გადადგმული ნაბიჯი დროის იმ მონაკვეთში, რომელშიც დამოუკიდებლად ვმოგზაურობთ ქმნის ახალ სამყაროს, რომელიც პრინციპში უკვე შექმნილიც უნდა იყოს, რადგან ყოველი არჩევანი ქმნის ახალ სამყაროს და თუ არჩევანის შესაძლებლობა უსასრულოა, მაშინ არ არსებობს სამყარო რომელიც არ არსებობს – ანუ ყველა სამყარო არსებობს :დ  ხოლო მოგონება არის ერთგვარი ჩექპოინტი, სადაც მოხდა სამყაროს გახლეჩვა რამდენიმე ახალ ვარიანტად და წარმოიქმნა ახალი ალტერნატივები.

ფიქრები, ოცნებები, მოგონებები, სიზმრები, თრიფები, ნათელხილვებიც კი და გამოცხადებებიც – თეორიული ფიზიკის მიხედვით პარალელური სამყაროდან გამოჟონილი ინფორმაციაა, რომელიც ჩვენში ილექება და ხშირად შეიძლება ჩვენზეც მოახდინოს გავლენა. ანუ პარალელურმა სამყარომ ჩვენი ალტერაციაც შეიძლება მოახერხოს.

ახლა, რა შუაშია ამასთან სიყვარული. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში სწორედ იმ ვერსიას გავყვები სადაც ჰეთევეის პერსონაჟი გვეუბნება, რომ გარდაცვლილ ადამიანებთან ემოციური კავშირი არ არის სოციალური მოვლენა და შეიძლება ითქვას, რომ გარდაცვლილი ადამიანების სიყვარული მათთან კომუნიკაციის ფორმაა. იქნება ეს სხვა სამყარო თუ მეოთხე განზომილებაში ანუ დროში მოგზაურობა.

ანუ სიყვარული ან თუნდაც სხვა ნებისმიერი გრძნობა, რომელიც წარმოიქმნება ადამიანში, წარმოადგენს პროცესსს, რომელიც იძლევა კომუნიკაციის საშუალებას, როგორც წარსულთან, ისე მომავალთან და პარალელურ სამყარობთანაც კი.

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით კი რეალური და რაციონალური ხდება ე.წ. კვანტური უკვდავების თეორიაც. რომლის მიხედვითაც ადამიანი თუ ამ სამყაროში და ამ თაიმლაინში მოკვდა, ის აგრძელებს ცხოვრებას სხვა თაიმლაინში. თუ თქვენ ოდესმე დაგსიზმრებიათ თქვენი სიკვდილი ან ფიქრებში გართული უცებ, რაღაც სიტუაციაში მომკვდარხართ, ე.ი. თქვენ მოკვდით პარალელურ სამყაროში, და აგრძელებთ სიცოცხლე იქ სადაც იმ კონკრეტულ მომენტში ამოყავით თავი. თუ ეს კონკრეტულად თქვენი რეალობაა, მაშინ ისევ აქ რჩებით, მაგრამ შეიძლება სულაც ჩემს ან სხვის რეალობაში ამოჰყავით თავი და აქაც მალე მოკვდეთ, რაც უკვე თქვენს სხვა სამყაროში გადასროლას და იქ ცხოვრებას განაპირობებს და ასე იქნება მარად და ყოველთვის, ვიდრე სამყაროს აღსასრულამდე. ხოლო თუ სამყარო ხუთ და მეტ განზომილებიანია, ეს აღსასრული არასოდეს დადგება, რადგან ეს აღსასრული უკვე დადგა, მაგრამ ჯერ არ დამდგარა.

დანარჩენის წერა მეზარება :დ  მარა ძაან მაგარი თემაა ;დ