ო, ღმერთო, რატომ?

18 დღე გავიდა არჩევნების შემდეგ, თითქოს ყველაფერი დაწყნარდა და ქვეყანა და ხალხი ნორმალურ კალაპოტს დაუბრუნდა, მაგრამ აქა-იქ წამოჩიტული, თითქოს უწყინარი და უმნიშვნელო პრობლემები, სინამდვილეში ძალიან ყურადსაღები თემებია, რომლებიც სამომავლო პერსპექტივაში ამ ქვეყნის მომავლის ფორმირებაში დიდ როლს ითამაშებს.

ბიძინა ივანიშვილმა მინისტრობის ახალი კანდიდატები დაასახელა და მათ შორის დავით დარახველიძეც მოხვდა, რომელსაც ლტოლვითა და განსახლების სამინისტრო მიებარა. დარახველიძეს მაშინვე გაუხსენეს მისი ქსენოფობიური გამოსვლა, როდესაც ის ისტერიკაში ჩავარდნილი ყვებოდა საქართველოს მოქალაქეობა მიღებულ ჩინელებსა და “ზანგებზე.” მერე ვიღაც მიამიტმა, იქნება ჯერ აცალოთ, გამოუცხადოს ნდობა პარლამენტმა ამ ახალ მინისტრებს და მერე ატეხეთ ხმაური, ჯერ ხომ არ დანიშნულაო. ძალიან კარგი თუ არ დანიშნულა და სწორედ ახლა უნდა ატყდეს ხმაური, რომ არც დაინიშნოს.

ივანიშვილის რიტორიკას თუ გავიხსენებთ, რომელიც მისი თანაგუნდელების ქსენოფობიურ, ჰომოფობიურ და ზოგადად ფაშისტურ გამონათქვამებს ეხებოდა, შესაძლებელია დარახველიძის ბოდიშს ველოდოთ, ან თვითონ ივანიშვილის “განმარტებას” – “ახალგაზრდა პოლიტიკოსია და შეეშალა, აუცილებლად მოიხდის ბოდიშსო.” ცხადია, ბოდიშის მოხდა ძალიან კარგია და რიგ შემთხვევებში საკმარისიცაა, მაგრამ დარახველიძის შემთხვევაში ეს იდეოლოგიაა და არა გამოუცდელი პოლიტიკოსის შეცდომა. ადამიანი არა თავის შეცდომებზე, არამედ შედეგებზე სწავლობს. შესაბამისად, თუ ბატონი დარახველიძე მოიხსნება მინისტრობის კანდიდატობიდან, იგი ისწავლის, რომ ქსენოფობია და რასიზმი ცუდია. საქართველოში საზოგადოება არ სჯის მსგავსი “შეცდომების,” ან უფრო სწორად რომ ვთქვათ, მსგავსი იდეოლოგიის გამო პოლიტიკოსებსა თუ საჯარო პირებს, პირიქით, იმ სოციო-კულტურულ მეინსტრიმში, რომელსაც შალვა რამიშვილი ეტრფის და გაუფლაგმანდა, მისაღებიცაა. სწორედ ამიტომ არის მსგავსი რიტორიკა ასე გამჯდარი ამ ადამიანებში. მითიური და მონუმენტური ქართული ტოლერანტობა კი ზუსტად ისეთივე ფასადურია, როგორიც სახურავახდილი და 2 თვეში დამთავრებული გრანდიოზული პროექტები.

ასეთი პოლიტიკოსების ცხოვრებიდან ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს ხოლმე, როგორ ახერხებენ უცხოურ დელეგაციებთან ურთიერთობას. მაგალითად, სულ მაინტერესებდა ქდმ-ს და შემდეგ ქ.ო.-ს წევრი დიმიტრი ლორთქიფანიძე, როგორ შეხვდებოდა და ესაუბრებოდა გერმანიის საგარეო საქმეთა მინისტრს, რომელიც გეია.

დიმიტრი ლორთქიფანიძე, გასაოცარი დემოკრატიის კიდევ ერთი ნაჟურია, ჰომოფობი ომბუდსმენი – ამ ადამიანს მარტივად შეგვიძლია ვუწოდოთ ხორცშესხმული ოქსიმორონი. პარლამენტარი, რომელიც ადამიანის უფლებათა დაცვის კომიტეტის თავმჯდომარის მოადგილე იყო და ჰომოსექსუალთა სისხლის სამართლებრივ დევნას ითხოვდა და ითხოვს, დღეს ისევ აყენებს თავის კანდიდატურას ომბუდსმენის თანამდებობაზე. ღმერთმანი, უნდა ვაღიარო, რომ ლორთქიფანიძე, ანუ ადამიანი, რომელიც კანონშემოქმედების ან კანონის აღსრულების პროცესში დიდი სჯულის კანონის ჩართვას ითხოვს, ნამეტანი საინტერესო ომბუდსმენი იქნება და მისი რეპორტების კითხვა – განსაკუთრებით. ლორთქიფანიძე საზოგადოებრივი მხარდაჭერით აპელირებს და ამის დასტურად “ტანკლი ტუნკლი ტანკლების” მიერ გაშვებული ფეისბუქ გამოკითხვის შედეგები მოჰყავს. ძალიან დიდი იმედი მაქვს, რომ დიმიტრი ლორთქიფანიძის კანდიდატურა კანდიდატურადვე დარჩება მთელი მისი კარიერის გამავლობაში.